Beste Pascale,

Ik zit nu met mijn billen op een zak ijs in je luie kuipstoel en kijk uit over een grijs-geel Barcelona. Het notitieblokje van je hotel balanceer ik al schrijvend op mijn knie. Je slaapt nog. Zoals je hier nu ligt, je haren uitwaaierend over je hoofdkussen, je naaktheid slechts half onder de deken: griezelig mooi. Puur. Mijn vrienden thuis zullen het nooit geloven, maar ik ben opgepikt in een buitenlands café door een Penelope Cruz look-a-like. Uit Amerika.

“Come Upstairs… You know you want to,” zei je gisteravond bij de lift van je hotel. Ik bleef koel en glimlachte “oké”. Van binnen juichte ik: “Yes! Neuken! Met een goddelijk lekker wijf! Bovendien! in! een! designhotel! in! Barcelona! Na x maanden droogstand!” (dat kruisje juichte ik ook, van binnen, echt waar.)

En toch, eenmaal op je kamer – zwarte gordijnen, zwart behang, paarse lichtstrips langs de plinten, plasmascherm, iPod dock – deed ik niks. Ik schonk wodka in van je minibar en ik keek tv. Meer niet.

Weer nam jij het voortouw.

“Undress me”.

(Is het omdat je een bankier bent? Omdat je vier jaar ouder bent dan ik? Wat een vastberadenheid!)

Ik deed wat je me vroeg. Maar toen je weer je op bed ging liggen, lichtbruin naakt omringd door witte kussens, een schoen die lui aan je linkervoet bungelde, verbraafde ik wederom. Ik vond het meer dan prima om dingen te doen waar bouquetreeksen over worden volgeschreven: je hele lichaam strelen, je hele lichaam duizend-en-één keer zoenen. Meer dan prima dus ook, om geen van de pornografische schmutzigkeit met je te doen die ik in Nederland bijna dagelijks bekijk op internet.

Ik vond je te mooi, Pascale. Het intimideerde me.

Wat een natte zin, hé? Wat een cliché. Ik hoor het een 17-jarige puber zeggen nadat hij prematuur is klaargekomen over de broekriem van zijn eerste vriendinnetje.

En toch is het waar. Ik ben vrouwen zoals jij niet gewend, helaas. Vandaar dat ik het bij het strelen en zoenen hield. Misschien was het wel daardoor dat je me plotseling besprong, vannacht: ik  speelde zolang voor (voorspel, Nederlands taalgrapje, ha ha) dat je gek werd van verlangen. Je kon niet anders. Onbedoeld lukte me daarmee wat ik normaal nooit voor elkaar krijg: een vrouw het voortouw laten nemen.

Ik ben dus niet kwaad op je.

Ondanks de gevolgen.

Je kon er niks aan doen dat onze eenpersoonsbedden uit elkaar schoven. Je kon er niks aan doen dat mijn stuitje op het marmer belandde en ik nu een gekneusde (gebroken?) kont, onderkoelde bilspleet en verschrompelde balzak heb. Misschien had je kunnen stoppen met me berijden toen ik maar bleef kermen van de pijn, dat wel. Maar ik vergeef het je.

Als ik deze brief heb afgeschreven strompel ik richting de primeros auxillios. Alleen. Ik ga mijn kont laten gipsen en vertrek met mijn gebroken staart tussen de benen met de eerste gipsvlucht naar Holland. Het is goed. Seksen ga ik voorlopig ook maar laten. Geen enkele vrouw die me er van af krijgt.  Ongelooflijk: willens en wetens droog staan.

Maar ik neem je niks kwalijk.

Echt niet.

Het blijft bij deze nacht en bij deze Nederlandstalige brief die je toch niet kunt lezen. Het is goed. Vaarwel!

Hoewel…

Misschien, als ik weer hersteld ben, mijn mojo terug heb en wat lessen zelfverdediging heb genomen zal ik je deze brief opnieuw schrijven. Dan stuur ik hem op naar de tijdschriften die je gisteren noemde, de tijdschriften die je iedere maand leest. Dan komen we vanzelf weer met elkaar in contact.

Tot ziens, mooie Pascale.

Liefs,

Sidney.