Bewust van de kiesmannen in de school die achter mijn rug zaten en  een kreukelloos stemverloop moesten garanderen heb ik het stempotlood vastgepakt. Ik heb het stembiljet bekeken. Een kennis op de VVD lijst, een kennis bij D66. Hun gunde ik mijn stem. Maar ik heb ze niet aangestreept. Ik heb niets aangestreept. Al acht jaar niet, trouwens.

Nondeju, wat heb ik me vaak moeten verdedigen voor die handelswijze de afgelopen jaren. Alleen daarom al begint dat rode potlood steeds lekkerder in de hand te liggen.

Laat ik beginnen met een artikel uit de Volkskrant van 2 maart van Sander Verwer dat mijn mening erover heel goed samenvat. Daarna zal ik een paar persoonlijke toevoegingen maken op zijn betoog:

Het hele artikel is wellicht beter leesbaar in het Volkskrant archief

Dat dus. Maar ik heb een paar toevoegingen te maken

Ten eerste.

Ik kan bij veel beleidspunten niet overzien wat het gewicht is dat ik aan bepaalde ‘voors’ en ‘tegens’ bij die beleidspunten moet geven. Van zorgverkaveling tot hypotheekrente aftrek, van wiet tot de islamiet, ik weet veel niet. Iemand die anders beweert, politici bijvoorbeeld, wantrouw ik. Er een mening over innemen vind ik vrijpostig. Maar ja, “je moet toch wat”, hoor ik een bestuurder zeggen. Ja, dag.

Ten tweede.

Ik heb een aantal politici persoonlijk ontmoet. Bij de meeste van hen viel me op hoezeer het – verrassing – gewoon mensen zijn. Ze hebben geen extra gen, ze zijn niet slimmer, niet welbespraakter dan jij of ik. Veel kunnen wel heel goed doen alsof. Maar mensen blijven mensen.  Dientengevolge zullen ook zij andere motieven laten meespelen in hun wetgevend of uitvoerend handelen: een verliefdheid op een secretaresse die bepaalde beleidsstukken voorrang doet krijgen, een diepe haat jegens iemand aan de andere kant van “the aisle” die concessies maken bemoeilijkt. Ik heb daar, evenmin als ieder ander met stemrecht, invloed op.  Maar ik gun daarom een ander die verantwoordelijkheid niet, niet met mijn stem.

Ten derde.

Wat is de waarde van stemmen met een biljet als je met honderdduizenden voeten protesteert en men nog steeds een land binnenvalt onder valse voorwendselen? Eerst Afghanistan, een paar kabinetten later onder dezelfde lapzwans Irak? Ik neem het een regering kwalijk niet op zo’n moment naar zijn volk te luisteren, meneer Balkenende voorop. Ik ben cynisch geworden. In een sonnet van de geweldige Ramsey Nasr:

Nieuwsjaarsgroet

Zo JP, hoe voelt het om te liegen
en dan te moeten zien dat het gedrukt staat?
Hoe voelt dat, om als christen-democraat
de zijde van Herodes te verkiezen

en honderdduizend kinderen te doden
omwille van één koning? Volkenrecht?
Ik ken een land dat dozen resoluties
juist dankzij ons al jaren naast zich neerlegt.

Ziehier onze premier, hij lees de krant
en denkt: klaat ze maar lullen, mijn geweten
is zuiver. En geen koren zonder kaf.

’t Is goed te liegen voor het vaderland.
De beste wensen nog van alle Irakezen
massaal vernietigd en bevrijd in ’t graf.

Meer moois van zijn kant jegens Balkenende hier.

Hoe kun je je als stemmer nog serieus genomen voelen als die baas in de nationale politiek van onze West-Europese postzegel gewoon lekker door blijft regeren, zeven jaar en drie kabinetten langer?

Kabinet IV gevallen? Binnen 12 UUR dezelfde baas alweer naar voren schuiven!?

Schaam je, CDA.

Nu ga ik niet alle partijen langs. De Nederlandse politiek klopt niet.

.

Nou vooruit, nog eentje dan.

Een willekeurige PvdA poster: “Geen kind van school zonder diploma.”

Knap hoor: in één zin samenvatten wat er fout gaat in dit land.

De kinderen die van school gaan met een diploma moeten de kinderen zijn die hun best hebben gedaan en hun diploma hebben verdiend.

Faal je? Prima, krijg je extra hulp, tuurlijk. Maar die hulp kan niet rechtevenredig zijn aan slagen, zoals de poster verkondigt.

Het doet me denken aan mijn afdansen, jaren terug, waar ik met mijn danspartner na weken afwezigheid een swingend modderfiguur sloeg. Weet je hoe ik mijn diploma kreeg? Doordat een hele lieve, volslanke mevrouw die bij de dansschool hoorde eerst mijn partner en toen mij vakkundig door de zaal heen sleurde.

Ik ben trotser op mijn veterstrik diploma.

Twee kleine voorbeelden van het CDA en de PvdA.

En minstens één van die partijen gaat regeren.

Aperte onzin.

Ten vierde.

“De overheid doet dit fout”, “Den Haag doet dat te weinig”.

Ik wil niets af doen aan schrijnende gevallen, aan maatschappelijk onrecht jegens burgers op het gebied van bijvoorbeeld zorg, veiligheid of leefbaarheid. Maar waar ik moeite mee heb zijn de mensen die de staat als schuldige aanwijzen voor hun eigen misère. Je hebt een eigen verantwoordelijkheid om proberen gelukkig te zijn, om te vechten voor de dingen die je belangrijk vindt. Ik ben de staat dankbaar voor de kennis die ik heb op mogen doen, maar ik verwacht niets van ze. Ik verwacht dingen van mezelf en mijn omgeving. Dat lijkt me een gezondere opvatting.

Maar……

“It has been said that democracy is the worst form of government except all the others that have been tried.”

Nederland is een geweldig land. Ik ben trots en dankbaar op mijn vrijheid en mogelijkheden hier. Het democratisch principe, al is het de ‘worst form of government’ zie ik als iets waardevols. Daarom doe ik de moeite om te gaan stemmen, om mee te doen in die parade. Daarom stem ik blanco.

ps. Maar wat ben ik dan?

In de geest van de grootste caberetier die de Nederlandse politiek ons heeft gebracht, Rita Verdonk,

ik ben niet links, niet rechts, niet rechtdoorzee. Ik ben niet anarchistisch, niet libertair. Ik ben politiek agnost.

En nu stemmen, lieve lezer.