Ik heb hem op het vorige boekenbal zien zitten. Ik durfde hem niet aan te spreken. Niet alleen omdat ik zo weinig van zijn boeken had gelezen. Ook omdat ik hem ongenaakbaar vond. Hij ziet me aankomen met mijn bijdehante opmerkingen.

Een dik half jaar later zag ik hem nogmaals op het Museumplein met een vrouw en twee aangelijnde tekkels. Ik had net een halve liter sinaasappelsap en broodjes gekocht, sprong op mijn fiets, telefonerend, ja, nee, ik kom er aan, sorry, toen hij daar ineens stond, vlak voor mijn voorwiel. Hij keek geschrokken naar zijn hondjes– ik zou ze toch niet aanrijden?!

Ook toen zei ik niets. Ik omcirkelde het viertal en dacht: “Hey, Harry Mulisch, leuk. Heb ik hem eens in het echt gezien,” waarna ik weer verder belde en alsnog te laat kwam.

Maar hoe meer ik over hem lees en hoe meer ik terugzie, hoe stoerder ik de man ben gaan vinden. Charmanter. Benaderbaarderder.

Los van zijn schrijven was hij als persoon volgens mij Hank Moody voordat David Duchovny überhaupt geboren was en deed hij al aan “winning” toen Charlie Sheen nog niet eens gehoord had van seven gram rocks, laat staan t shirts verkocht. Maar dat laat ik graag aan de biografen, biografen die ik met deze oneerbiedige vergelijkingen ongetwijfeld voor het hoofd heb gestoten.

Anyway.  Ik had hem moeten aanspreken. Mulisch was my homeboy. Daarom zit er nog maar één ding op, vanavond.

Ik doe een button op. En dankzij de Katoenfabriek heb ik er nog een aantal bij me. En die deel ik uit.

Winning.