Het geweldig leuke digitaal magazine De Optimist heeft een schrijfwedstrijd uit doen gaan voor een “hitsig” verhaal, een verhaal over seks.

Nu is schrijven over seks één van de moeilijkste dingen. Het word snel plat, of smerig, of juist zo overdreven literair dat je denkt: “pff, geef mijn portie maar aan Andries Knevel, ik klik door naar Youporn.”

Ik heb ook iets over seks geschreven. Het heet “Reparaties” en is gisteren ingezonden. Hier alvast, exclusief, die shizzle.

onderstaand verhaal is nog NIET de definitieve versie.

Reparaties

Mijn vader neemt altijd de autosleutels mee als hij gaat repareren en zonder autosleutels werken de ruitenwissers niet en zonder ruitenwissers zitten er allemaal druppels op de voorruit soms en dan zie ik haar niet. De regendagen zijn de allerstomste dagen. Maar vandaag schijnt de zon.

Ze staat in de deuropening. Net als iedere zaterdagmiddag. Of het nou regent of niet. Ze zwaait naar de kennissen die voorbij rijden – ze kent heel veel mensen – en ze lacht heel vaak naar mensen. Hoe saai is dat, de hele tijd stilstaan. Maar ik vind het leuk dat zij dat doet. Haar borsten zijn net grapefruits maar dan zacht. En ze heeft altijd een strak pakje aan bijvoorbeeld zoals een superheld.

Haar haar is heel lang en heel mooi en heel rood. En haar lippen zijn ook rood. Dat is ook allemaal mooi. Maar ik kijk elke keer naar haar borsten. Soms leunt ze zo met haar onderarmen op haar halve voordeur en dan duwt ze ze daardoor omhoog. Ik kijk elke keer weer naar haar borsten.

Ze heeft ook een gekke deur. Net als die paardendeuren bij de manege. Ik zei dat net tegen mijn vader. Hij moest keihard lachen. “Wat dan, wat dan”, vroeg ik. Ik ging alvast een beetje lachen voor wanneer hij mijn grap uitlegde. Hij schudde zijn hoofd en hij jeukte aan zijn kruis en hij pakte zijn gereedschapskist op van de grond naast de auto en hij zette hem in de achterbak. Hij sloeg de achterbak dicht. Hij kwam naast me zitten. ‘Doe jij je riem aan?’ zei hij. We reden langs de mevrouw met het superheldenpak. Ik wilde weer naar haar zwaaien, ik wil iedere week naar haar zwaaien. Maar ze praatte met een kennis van haar. En ze lachte heel lief naar die kennis van haar dus ik wilde hun gesprek niet verstoren. Net als de week ervoor. Maar over zeven dagen zal ik naar haar zwaaien.

Dag 6: Thuis helpen. FC Utrecht verliest van NAC. Auto’s wassen.
Dag 5: Onverwachte overhoring. Voorbereiding Cito. Meer auto’s wassen.
Dag 4: Voetbaltraining ging niet door want Ruben heeft de griep.
Dag 3: Anubis kalender kado. In verpakking gehouden, die wordt geld waard.
Dag 2: Op Pim passen want mijn moeder moet weer naar het ziekenhuis. Medicijnen ophalen voor mijn moeder.
Dag 1: Verjaardagsfeest Dirk-Jan. Met logeren. Om half één gaan slapen.

Vanochtend: 3-1 verloren en in de kantine stond mijn vader even met mensen te praten die hem gingen troosten maar hij ging al snel weg gelukkig en wij gingen hierheen. Nu zijn wij hier.
“Ik zie je zo,” zegt hij en hij pakt zijn gereedschapskist. Hij is altijd bezig met reparaties, die vader van mij.
Hij loopt over de loopbrug. Mijn vaders’ klant doet de deur al open. Maar hij belde nog niet eens aan. Het is een donkere mevrouw. Ze doet de deur dicht en ook de gordijnen.

De vrouw met het hele lange, hele rode haar die ernaast woont kijkt naar de auto’s. De auto’s rijden voorbij. Ze heet Juliet denk ik. Ze heeft een rood pak aan voor serveersters maar dan met veel inkijk. Cup D. Mi-ni-maal. Mijn vader hoeft bij haar nooit iets te repareren. Ze kijkt naar mij in mijn vaders auto. Ik wil naar haar zwaaien maar ze kijkt weg. Ik blijf kijken.

Een meneer loopt langs mijn raampje. Hij heeft een grijze bodywarmer in zijn hand. Ik ruik zijn aftershave door het raamkiertje. Vet vies. Hij gaat op Juliets loopplank. Juliet glimlacht. Hij praat. Ze schudt nee met haar hoofd. Hij legt zijn hand op haar schouder en trekt haar mouw naar beneden. Ze slaat zijn hand weg. Ze steekt haar vinger op net als mijn moeder bij mij deed toen ze nog kon lopen en toen ik iets verkeerd deed. De man pakt haar bij haar nek. Zijn vingers zitten onder heel veel verfspetters. Ze probeert hem te slaan maar ze kan niet bij zijn gezicht. Ik schrik. Ik sla heel hard op de toeter. De man knijpt harder. Juliet kijkt heel bang. Ik toeter drie keer. Heel snel. De man laat haar keel los en de man draait zich om. Hij ziet mij.

De man loopt de loopbrug af. Ik draai mijn raam dicht. Ik kijk naar waar mijn vader repareert. De gordijnen zijn dicht. De man komt dichterbij. Zijn twee gouden oorbellen en zijn gouden wenkbrauwpiercing schitteren in de zon en hij kijkt heel boos. Ik duw de deur op slot. Hij zakt voor mijn raam. Hij grijnst.

Hij gaat weer rechtop staan gelukkig en hij loopt weg. Ik adem heel diep en heel langzaam uit.

Plotseling slaat hij zijn vuist tegen mijn ruit.

Hij schatert met gouden tanden en hij loopt weer weg. Ik ruik hem nog. En hij lacht ook nog steeds. Ik ben nog steeds bang. Ik kijk in mijn zijspiegel. Hij stapt in een hele gele auto met een tribal sticker op de achterruit die wegrijdt. Ik buig over mijn vaders stoel en kijk in de andere zijspiegel. De gele auto draait de grote weg op. Hij is weg en iemand tikt op mijn raam. Ik draai me om.

Juliet.

Ze zwaait. Ik zwaai terug. Ik lig op de twee stoelen. Ze balt haar vuist en draait er rondjes mee, alsof ik een hooligan ben. Nee, schud ik. Ze kijkt me vragend aan. Ze wijst naar het raam. Ik draai mijn raam open maar het raam zit op slot maar ik draaide naar de verkeerde kant en nu draai ik hem snel open.

‘Jij bent grote gulp.’

Haar borsten hebben een dun spleetje ertussen. Hoe zacht zou dat–

‘Ik ben gier,’ zegt ze. Ik kijk naar haar ogen. Dan kijk ik weer naar haar borsten. Zouden ze zo stevig zijn als ballonnen? Dirk-Jan had aan die van zijn zus gezeten. Hij zei dat ze zo hard waren als schouders. Maar kijk dan! Ze bewegen een beetje. Bij elke inademing. Dat doen schouders niet. Juliet lacht. Het klinkt schel en ook een beetje hikkerig. Gekke Juliet. Met haar gekke halve deur. Ik lach ook. Ze stapt dichterbij en ze zakt door haar knieeën. En achter haar toetert een auto. Het klinkt van heel ver.

‘Bedankt voor je gulp,’ zegt ze.

Ik knik.

‘Jij wacht op papa?’

‘Mijn vader is loodgieter.’

‘Dat is goed.’

‘Hij repareert alles dat met waterzaken te maken heeft.’

‘En waar is mama?’

Ik ga rechtop zitten. Het is heet in de auto. Ik ruik haar parfum. Als het een kleur was, was het lilapaars en varkentjesroze. Ik probeer over de rand van de autodeur te kijken. Maar ik kan net geen borsten zien. Ik zak terug in mijn stoel.

‘Mijn moeder ligt op bed.’

‘Zij moe van werken?’

‘Mijn moeder werkt niet meer maar ze is altijd moe.’

Ergens gaat een deur open. Juliet gaat weer staan. Ze legt haar hand op de rand van mijn raam. Ze tikt twee tikken. Ze loopt terug. Vlak bij de loopplank loopt ze vlak langs mijn vader. Ze kijken elkaar niet aan. Zij zijn geen kennissen.

Wij wel.

Mijn vader gaat zitten. Hij zucht. Hij steekt zijn sleutels in het stopcontact. De auto start niet. ‘Niet weer, hè,’ zucht hij.
Hij stapt uit en hij klikt de motorkap open. ‘Niet hier,’ zegt hij. Hij wrikt aan iets in de motor.

Ik kijk naar Juliet. Ze staat in de deuropening. Ze kijkt naar mij. Ze buigt haar arm achter haar rug. Ze trekt ergens aan. Ze trekt haar kledingstuk uit! En iets lager… en nog iets lager en ik zie–

Juliet heeft de allermooiste, allerzachtste borsten die er ooit waren en haar tepels zijn net als… Als… als… En ze heeft ook gewoon twee borsten. Dit is veel mooier.

Ik zwaai.

Ze lacht en ze zwaait naar mij. En ik doe mijn mond weer dicht en ik zwaai ook terug. Ze trekt haar kledingstuk weer omhoog. En ze ritst het kledingstuk weer dicht. Ze duwt haar borsten goed. Ze knipoogt. Het klinkt het als een heel harde, metalen klap. Maar het is de motorkap.

We rijden naar huis. We rijden op de snelweg.
‘Is het gerepareerd,’ vraag ik, ‘bij die mevrouw?’
Mijn vader schudt zijn hoofd. En hij is een tijdje stil. Hij heeft weer last van zijn hooikoorts. ‘Dat denk ik niet, Marvin,’ zegt hij. ‘Voorlopig niet.’
‘Vervelend,’ zeg ik. Ik drum, totdat we thuis zijn, de hele weg, op mijn knieën.