Vanavond zat ik met vierhonderd mensen in de Janskerk. Van die vierhonderd kende ik er een stuk of zes. Om één van die zes waren wij daar met zijn allen. Want die ene had kanker. Eerst in zijn arm. Toen amputeerden ze die. Daarna kwam de kanker terug. Nu in zijn rechterlong. En hij heeft een wonder nodig om deze kanker te overleven.

Waarschijnlijk ken je hem niet. Ik ken hem zelf ook niet erg goed. Afgelopen koninginnennacht verkochten we samen met twee gemeenschappelijke vrienden rotzooi. Hij heeft een bijdehante grijns, intelligente blik en een hartelijke uitstraling. Het is een boef. Hou ik van.

Ik herinner me hoe ik die avond keek naar zijn kunsthand, hoe hij er moeiteloos mee werkte als iemand twee dubbeltjes wisselgeld wilde en dat geld in zijn ‘verkeerde’ broekzak zat. Hoe vrolijk hij was, zonder hand. Dag in dag uit niet zijn gulp dichtkrijgen, zijn schoenen niet kunnen strikken. Ik zou medelijden met mezelf krijgen. Erg verdrietig worden. (Ik had toch niet voor niets ooit mijn veterstrikdiploma gehaald, godverdomme?)

Hij niet. Hij wisselde geld, verkocht zijn oude pannen, zijn oude mondharmonica. Alsof het hem allemaal geen reet uitmaakte. Niet kapot te krijgen.

En toen kwam de kanker terug. De details weet ik niet, maar hij heeft weinig kans deze kanker te overleven.

Enkele weken geleden besloten mensen om hem heen dus deze meditatieavond te houden om hem kracht te geven. Energie. Al is er maar een kans van een duizendste procent dat zoiets helpt is dat de moeite dubbel en dwars waard geweest.

Toch twijfelde ik lang of ik erbij wilde zijn. Zo goed kende ik hem niet. Bovendien werd het een massaal ding– wilde ik daar wel bij zijn? Kracht bood ik hem bijvoorbeeld toch ook door laatst dat kaarsje voor hem aan te steken in een kerk en ik hoefde toch niet, en het werd alleen maar janken, en, en–

Ik ben gegaan. Ik heb niet de behoefte om de details van wat er vanavond in de kerk gebeurde hier op te schrijven. Het was een mooie, rijke avond. Bitterzoet. Ik heb slechts een keer of zeven een brok uit mijn keel hoeven wegslikken. Die avond was van ons. Samen. Voor hem.

Eén ding wil ik hier wel opschrijven. Voor later. Voor wanneer je er niet bij was. Voor wanneer je twijfelt over wat dit nou precies was, die meditatie-avond. Voor wanneer je twijfelt of dat ‘nou wel nodig’ was. Voor wanneer je te nuchter bent, of cynisch bent geworden door de lelijke, smerige, rattigheid om ons heen.

Hij hoopte door al die mensen bij elkaar te krijgen te kunnen laten zien dat er door zo’n ziekte ook mooie dingen ontstaan. Hij vertelde over de liefde die hij erbij kreeg en hoe mooi de steun was die hij van zoveel mensen kreeg. Het wonder dat er zoveel mensen daar samen kwamen.

Hij hoopte dat de mensen die vanavond aanwezig waren in de kerk in hun eigen omgeving een klein beetje verschil zouden proberen te blijven maken. Voor elkaar.  Als dat zou lukken, als zij geïnspireerd zouden raken, zou die kanker in ieder geval nog nut hebben gehad.

Tegen een gemeenschappelijke vriendin zei ik na afloop dat ik er iets over zou schrijven. Ze straalde. ‘Dat zou ik maar doen,’ glimlachte ze.

Ik denk dat de enige manier waarop je uiteindelijk gelukkig kunt worden is als het je lukt een lief mens te zijn voor jezelf en voor je directe omgeving. Dat je ondanks de rotzooi dapper blijft. Misschien is het dan niet zo erg als je niet zo heel oud wordt.

Ik hoop het. Anders weet ik het ook niet meer.

Alle sterkte, Jip. You rock, man.

Let’s open up the windows have satan departin’ now
And we’ll be even when the blues fall down like hail
Hell I don’t even care no more about cadejo now
If he’s a white one or a black one on the trail