.

…De galerie op de hoek kon ik niet inlopen omdat ik gebeld werd door een jongen die heel graag de filmwereld in wilde. Ik heb hem gezegd dat ik altijd dingen wilde lezen, advies wilde geven. daar was hij dankbaar voor. Daar was ik dan weer blij mee.

..

In het poolcafe naast de galerie was vriend B. al bezig met het potten van ballen. We waren de enige tussen de groene tafels. De jongen achter de bar tapte de eerste biertjes van de dag. Het glas stonk,

we kregen nieuw bier. In anderhalf uur poolen draaide de barjongen George Michael, Michael Buble, jaren’80 muziek: eigenlijk alles waar vrouwen prat op gaan, en mannen op dansen met de gordijnen dicht. Of niet, als je begrijpt wat ik bedoel.  Het bleef zijig, nat, braafjes. Anderhalf uur lang. Toen was de maat volgeglibberd.

Ik liep naar de bar. “als wij nou zooo breed waren, leren jassen droegen, bandana’s op ons hoofd hadden en veel gezichtshaar, zou je dan nog steeds deze natte hitjes durven opzetten?” “Michael Buble, da’s supermooi man! Echt allerfijnste muziek aller tijden man!” Hm. Ik besloot me er auditief doorheen te vechten.

.

Aan de bar zat een Turkse man, begin dertig, met een kopje thee en veel handbeschreven vellen papier voor zich. “Ahh, Sinterklaas!”, zeg ik, wijzend op zijn gedicht.

.

Ik kom dichterbij. Hij schrijft in het Turks. “Dit is voor een meisje. Ik moet haar terugkrijgen.” “Ah” “Ik mis haar zo, soms is een meisje heel mooi maar heeft ze teringinnerlijk, soms is ze niet zo mooi maar is ze gewoon als mens goed, weet je.” Ik knik. “En ik ga nu deze brief aan haar geven, want ze neemt de telefoon niet meer op.” “Oh, dan hebben jullie wel flinke ruzie.” Van bij de tafels roept B. me op te schieten.

“Nee is mijn schuld. Ik heb twee vrienden naar haar huis gestuurd en gezegd dat ze geen contact meer moest opnemen met mij. Zij haar leven, ik mijn leven.” “Ja, dan kun je dat wel verwachten natuurlijk.” Hij kijkt naar zijn brief, dan weer naar mij. “Maar wat moet ik nou doen als ze niet reageert? Zeg jij maar, ik weet het niet.” “Het is super dat je dit doet, ik zat vorig jaar ook zo. maar dat is het laatste gebaar. Als ze hier niet op reageert is het zonde van je tijd.”

“Maar misschien is ze koppig, zij komt uit een regio in Turkije waar we zeggen: zij is zo koppig als ezel”, hij lacht, “of als geit, snap je?” Dan wordt hij weer serieus. “Wat moet ik dan doen als ze niet reageert?” Quando, Quando, Quando van Michael Buble werd opgezet.

“Luister. Er zijn 3 miljard vrouwen. zeg dat 1 op de twintig de juiste leeftijd heeft: 150 miljoen vrouwen. Zeg dat 1 op de 1000 bij jou past qua type, logistiek bereikbaar en ook nog vrijgezel is. Dat lijkt me een voorzichtige schatting. Dat zijn 150.000 vrouwen. En dan ga jij moeilijk doen over die ene?”

Ik keek naar het Turks op zijn brief. Hij was zijn kladbrief op een stralend wit papier aan het overschrijven. Keurige zinnen. “Dat is ook zo. Jij hebt t goeie gezegd. Maar toch moeilijk. Raad is makkelijk te geven, maar moeilijk te horen. Ik had vroeger smetvrees. Serieus ik kon niet eens iemand een hand geven. Abdul die hier werkte, had ook smetvrees. Iedereen zat hem uit te lachen. Maar duurde echt lang man, voor ik hem kon helpen en hij niet meer altijd zijn handen waste.”

Ik knik. “Het is een mooi gebaar je brief, geweldig dat je dat doet. Maar er zit een grens aan. Als je nou niets hoort, ga dan niet denken dat ze hem niet ontving. Dat iemand anders de brief pakte. Dat ze op vakantie was. Als ze hem niet leest, niet voelt, gaat het in de toekomst ook niet werken. Werkt het niet, dan werkt het niet. Maar wie weet! Je moet het altijd proberen.” Hij knikt, glimlacht. “Succes met schrijven.”

Hij bedankt me. Ik bestel twee bier, B. en ik poolen verder. “Hey There Delilah” wordt opgezet. Ook nat, maar acceptee.  Ik verlies met 4-3 maar het maakt niet uit. Als we aangeschoten naar buiten lopen, zit de man aan een tafeltje met een jonge Turkse vrouw. Ik zal nooit weten of zij het was. Misschien ontmoette zij elkaar per toeval, terwijl hij die brief schreef.

.

Had hij dan beter gewoon kunnen zeggen “Ik wil je terug”, in plaats van die brief te schrijven? Al die moeite om je emoties uit te drukken! Waarschijnlijk maakt de manier waarop niet uit. Love’s a bitch. Maar de verhalen liggen op straat.

.

Sidney Vollmer.

.En als je afsluitend nog even wilt lachen:

via goremy.com