Toen ik begon met het schrijven heb ik mezelf twee doelen gesteld. Het eerste: een zo goed mogelijk boek schrijven. Dat heb ik gedaan.

Mijn tweede doel was het schrijfproces
zo prettig en efficient mogelijk laten verlopen. Daarom huurde ik een werkplek, werkte ik iedere dag van tien tot zes, en zit ik nu op het terras van De Rechtbank.

Vlekken zon en vlekken schaduw bewegen over mijn manuscript, laptop en mijn ginger ale.

(Ginger ale, vraagt u? Jazeker.  Inmiddels zit ik een-en-twintig dagen zonder alcohol, Bitch. Nog negen dagen en we hebben weer een uitdaging volbracht 🙂 )

Het is hier goed vertoeven. Dat is belangrijk.

Er schrijven meer dan een miljoen Nederlanders (!) waarvan er per jaar  zestig  debuteren, waarvan er drie opvallen. Het is alsof je een lottobiljet koopt en je potlood door het wedkantoor smijt hopende dat je de juiste zes cijfers aanvinkt.

Dan kun je maar beter zorgen dat dat potloodsmijten een beetje leuk is. Ik prijs me gelukkig dat ik genoeg spaargeld had om al mijn tijd hierin te steken. Dat maakte het proces tot dit mijlpaaltje (voor het eerst een volledig uitgeprint, correct geformatteerd manuscript in handen hebben), deze mijllucifer,  prettiger.

Ik kon het ook niet doen natuurlijk en me mijn leven lang gaan afvragen hoe het gegaan was als ik die ene roman wel had geschreven. Dus of dit nou een slecht of een goed boek wordt: ik heb het gedaan, geprobeerd, geschreven.  Ik ben er trots op. Ik hoop dat ik dat straks ook ben als er een kaft omheen zit en de jaren eroverheen zijn gegaan.

Inmiddels heb ik mijn eerste lezer gevonden, iemand die het manuscript gaat lezen voordat ik het durf op te sturen naar een uitgever. Haar vinden was niet gemakkelijk; het moest iemand zijn die ik kende, maar niet te goed kende, anders zou ze niet meer eerlijk kunnen kijken. Het moest  iemand zijn die belezen was, maar niet enkel Grote Namen Literatuur las, anders haalt hij/zij misschien haar neus op voor mijn bildungsroman. En het moest iemand zien wiens oordeel over andere dingen bij mij resoneert, anders verschillen we van smaak.

Ze is gevonden. Ze krijgt mijn manuscript volgende week, nadat ik er zelf nog een laatste keer doorheen ben gegaan met een Stabilo 88 felt tip. Rood.

Rest me jullie een foto te laten zien van iets dat ik twee weken terug zag en waar ik iets mee moet doen.

Een videoclip? een gedicht? een filmscene?

Ik zie wind, een storm zelfs, met rondvliegende puzzelstukjes. Mensen die binnenblijven terwijl de puzzels buiten voorbij razen.

Het is iets, Maar ik weet nog niet wat.

Genoeg geblogt. Tot snel!